Γκλάσοου, Σέλντον Λι

(Sheldon Lee Glashow, Μανχάταν 1932 –). Αμερικανός φυσικός, ρωσοεβραϊκής καταγωγής. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Κορνέλ και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Χάρβαρντ. Η διδακτορική διατριβή του είχε τον τίτλο Η τροχιά του μεσονίου στις συγκρούσεις των στοιχειωδών σωματιδίων και ήταν βασισμένη στην ενοποιημένη ηλεκτρασθενή αλληλεπίδραση. Αφότου έλαβε τον διδακτορικό τίτλο, κέρδισε μία κρατική υποτροφία για μεταδιδακτορικές σπουδές στο ινστιτούτο Λεμπέντεφ στη Μόσχα. Η υπερβολική καθυστέρηση χορήγησης άδειας εισόδου στην πρώην ΕΣΣΔ τον οδήγησε στο ινστιτούτο Νιλς Μπορ της Κοπεγχάγης και για ένα μικρό διάστημα στο Ινστιτούτο Σωματιδιακής Φυσικής (CERN), στη Ζυρίχη. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη, τον ανακάλυψε ο Μάρεϊ Γκελ-Μαν, ο οποίος παρουσίασε τις ιδέες του Γ. για την αλγεβρική δομή των ασθενών αλληλεπιδράσεων σε ένα από τα πιο γνωστά συνέδρια φυσικών, το 1960, και τον έπεισε να μετακομίσει στην Καλιφόρνια, προκειμένου να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο Καλτέκ. Ονομάστηκε επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ και ανήκε για πολλά χρόνια στο διδακτικό προσωπικό του πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια. Εκείνη την εποχή συνέχισε να ερευνά τις ανακαλύψεις για την ομάδα SU3 και τις γεύσεις –σύμφωνα με τις αρχές της χρωμοδυναμικής κβαντομηχανικής, οι γεύσεις και τα χρώματα είναι αυθαίρετες ονομασίες που δίνονται στα κουάρκ, προκειμένου να διακρίνονται μεταξύ τους και σε καμία περίπτωση δεν έχουν σχέση με τις ιδιότητές τους– και προσπάθησε να κατανοήσει τις απομακρύνσεις από την τέλεια συμμετρία, ως επακόλουθο της αυθόρμητης ρήξης της συμμετρίας. Το 1969, μαζί με τον Ιωάννη Ηλιόπουλο (βλ. λ.) και τον Λουτσιάνο Μαϊάνι, εντάχθηκε στο ερευνητικό προσωπικό του Χάρβαρντ, στο οποίο ανακηρύχθηκε αργότερα επίτιμος καθηγητής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 εισήγαγαν νέα κουάρκ, τα γοητευτικά αδρόνια, τα οποία εξηγούσαν κάποιες διασπάσεις σωματιδίων, και το 1974 προέβλεψαν ότι η ύπαρξη των γοητευτικών κουάρκ θα επιβεβαιωνόταν από τη φυσική των νετρίνο. Μιλώντας το 1974 για την ενοποίηση όλων των δυνάμεων των στοιχειωδών σωματιδίων σε μία απλή ομάδα βαθμίδας, συνάντησαν την αντίδραση της επιστημονικής κοινότητας, όμως το μέλλον τους δικαίωσε. Το 1979 μοιράστηκε με τον επίσης Αμερικανό εβραϊκής καταγωγής Στίβεν Γουέινμπεργκ και τον Πακιστανό Αμπντού Σαλάμ το βραβείο Νόμπελ φυσικής για τη συνεισφορά τους στη θεωρία της ενοποιημένης ασθενούς και ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης στοιχειωδών σωματιδίων, στην οποία συμπεριλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, η πρόβλεψη της ασθενούς πυρηνικής αλληλεπίδρασης.